AKTUALNOŚCI

Dziś od rana na moim FB inba niesłychana. Zaczęło się od tego, że wrzuciłam zdjęcie moich 4 kotów jedzących śniadanie z eleganckich miseczek i mimochodem wspomniałam, że Surya, nasza księżniczka solarna, po trzech dniach nieobecności nareszcie wróciła do domu. Martwiłam się o nią, gdzie też ją wywiało? Ale to się zdarza. Moje koty wędrują. 

Były dzikie, małe i głodne, kiedy je ratowałam. Teraz są dorosłe, wysterylizowane i wyniuniane, ale nadal wolne. Mieszkamy w maleńkiej wsi na Krecie, wśród oliwek i sadów pomarańczowych. Ruch samochodowy – prawie zerowy. Cisza, wolność. 

Każdego ranka i wieczorem wszystkie moje zwierzaki wędrują ze mną po bezdrożach, biegają, szaleją. Czasem któreś się odłączy, ale zawsze wracają. Psy po chwili, koty, jak to koty, kiedy chcą. Bo koci czas płynie inaczej, wiadomka. Na Krecie żyją setki tysięcy kotów. Każdy, kto ma serce na właściwym miejscu, ma wokół domu i w domu kilka sztuk, odratowanych jak moje. Koty odwdzięczają się i spełniają tu bardzo ważną funkcję, bo tam, gdzie oliwki, są myszy i szczury. Dużo ich. Koty je odstraszają. 

Moje czasem coś upolują, ale bardzo rzadko. Nie chce im się, są najedzone. Przez większą część roku funkcjonujemy tu na zewnątrz. Ja także często na dworze sypiam – pod moskitierą, na dachu. Albo w ogrodzie. Na golasa, bo nikt mnie nie widzi, oddycham wolnością przez sen. Księżyc mnie pieści. Słońce budzi. Oczywiście jestem wtedy obłożona moim stadem, bo lubimy być blisko siebie. 

O świcie często wskakujemy z psami do auta i jedziemy popływać. Miło jest tak zaczynać dzień od wolności. Zwłaszcza, że sezon letni to tutaj czas intensywnej pracy.   

No ale o co ta inba na FB? Ano o puszczanie kotów wolno. Bo nie wolno – wyrokuje sąd plotkarski, polski. A my tu, na wyspie, uważamy, że inaczej się nie da. Bo się nie da! Warunki życia w różnych miejscach na świecie są różne. I sposoby funkcjonowania, tryb życia – dane wyjściowe różnią się od siebie.  

Ten sam ton, często pasywnie agresywny, zajadły, zaangażowany do piany, który mnie ruga w komentarzach, jakbym była 3-letnim dzieckiem (dziś było tu dziecko pewnego cudownego artysty, którego kocha pół Polski, i mówiło: „Tata, przestań gadać! Ja mam energię, mocne zęby i moc!”. A tata tak kochająco tego słuchał, że aż pozazdrościłam maluchowi! Czyli można nie rugać, a słuchać. Bogini, dzięki Ci za takich fajnych ojców!); ten sam ton napominania i pouczania co robić, jak postępować, znajdziemy na forach o macierzyństwie, żywieniu, sporcie, a nawet na tych poświęconych jodze – you name it. Zawsze z racjonalizacją typu: „Ja tak z troski”. 

A ja myślę, że tu chodzi o elefterofobię! 

Nie wiem nawet, czy to słowo istnieje, ale jeśli nie, to już istnieje.

Elefteria znaczy po grecku wolność, fobia – lęk, strach. 

Czyli strach przed wolnością.  

Koty wolno chodzą? Wolno jej żyć, jak wybiera? Wolno jej wybierać, co robi? Jak wychowuje dzieci, koty, psy? Jak ćwiczy? Jak śpi, z kim, w czym? Wolno jej być inną, własną? Samodzielnie oceniać co jest, a co nie jest właściwe, ryzykowne, bezpieczne, dobre, sensowne w jej sytuacji, miejscu, położeniu? Wolno jej decydować na podstawie danych, które jej dotyczą, ją określają? Jak to? Hola! To nie do zniesienia! A co ze mną? „Strrrrach, strach, strach, rany boskie!”, że zacytuję Jeremiego Przyborę. 

Oj, tu chyba raczej nie chodzi o wolnochodzące koty, gluten, sposób segregowania śmieci czy aborcję, seksualne preferencje albo w ogóle styl życia. Zawsze chodzi o kontrolę. O pilnowanie. 

Ciekawe, że akurat koty – uosobienie niezależności – budzą tak wielkie emocje!  

Tak, koty to drapieżniki, które człowiek przysposobił i uzależnił od siebie 10 tysięcy lat temu. Jest ich na tej planecie za dużo. Psów też jest za dużo. Ludzi jest za dużo. Nic na to nie poradzę i ta niemoc jest bezdyskusyjna. Mój wybór jest taki, żeby, na własną miarę, na ile umiem i mogę, zmniejszać cierpienie. Nakarmić, wyleczyć i wysterylizować głodnego kota, przygarnąć i pokochać psa. Starać się zrozumieć, że drugi człowiek gra takimi kartami, jakie ma. Przy tym stole, z tymi ludźmi.  

Też bym chciała, żeby w Grecji była superwysoka świadomość bezdomności i cierpienia zwierząt. Żeby to lepiej działało. Żeby wygłodniałe koty nie polowały na ptaki i małe ssaki, siejąc niepotrzebne zniszczenie, ale i żeby same nie cierpiały. Tylko że jest jak jest. Wolę widzieć nakarmione, wysterylizowane, zdrowe koty na mojej kanapie niż głodujące przy śmietniku. Ale nie zbuduję kopuły wokół domu, nie zacznę obsesyjnie pilnować zwierząt, z którymi żyję wolno, na wsi, pod greckim słońcem. Daję, ile mam. Bardzo wiele z mojej wolności już oddałam moim zwierzętom, ratując je. Serio, oddałam, ile miałam. 

Żyję tu, gdzie żyję i jest tu tak, a nie inaczej. Pewnie nie tak jak u Ciebie, komentująca wszechwiedząca.

Następną kotkę, którą przygarnę, a na pewno tak się stanie, nazwę Elefteria. Albo Lefteris, jeśli będzie chłopak. To najbardziej popularne imię na Krecie. Piękne, prawda?

 

Na zdjęciu Surya, całe szczęście, że wróciła!