AKTUALNOŚCI

Obrońcom sprawy Romana Polańskiego, którzy jednocześnie zapalczywie atakują bezkarność księży pedofilów, pragnę przypomnieć, że ten Wasz ukochany teatr, ten tak dla Was istotny film wywodzą się z misteriów sakralnych.

Gratulacje, Marek Sekielski i Tomasz Sekielski! Zostaliście uznani za jednych z najbardziej wpływowych ludzi świata!

Poczytałam sobie dyskusję o Polańskim w polskim necie. Chyba muszę zrobić przerwę od zaglądania tam, bo nie dźwigam.

Pożegnałam dziś z żalem kilka osób, w tym KOBIET, z grona moich znajomych. Nie tylko na FB, bo są to ludzie, których znam osobiście. Jest mi smutno.

Taka rozkmina posturodzinowa: na zdjęciu po prawej mam 32 lata, mieszkam w Paryżu w zjawiskowej willi z mężem sławnym reżyserem, pracuję w radiu France Culture jako reporterka i ... mam depresję.

Kiedy człowiek jest w terapii albo w jakiejś w miarę ustabilizowanej praktyce duchowej, albo (najlepiej) w obu na raz, jednym z największych wyzwań są reakcje otoczenia na zachodzące w nas zmiany. Przychodzi bowiem taki moment, w którym przestajemy już pilnować dyskrecji tego procesu, opuszczamy „jaskinię”, porzucając w niej starą, zbyt ciasną wylinkę, i wypełzamy na światło dnia.

Obserwuję sprawę Krzysztofa Sadowskiego bardzo wnikliwie. Czytam teksty Mariusza Zielke i wszystkie komentarze. Nie zabierałam do tej pory głosu, ponieważ muszę uważać na siebie po tym co przeszłam w maju i czerwcu, kiedy to w felietonie „Czym się różni pedofil świecki od duchownego” wróciłam do własnych przeżyć z dzieciństwa.

każda z nas ma prawo popełniać błędy, źle ocenić sytuację, dać się ponieść pożądaniu i potem tego żałować (albo nie!), po czasie się połapać, że zostało się wykorzystaną, postąpić bez sensu lub kierując się niefajnymi motywami, a potem tego żałować (albo nie). KAŻDA. Jesteśmy istotami ludzkimi, a nie Maryjkami niepokalanymi. WSZYSTKIE.