AKTUALNOŚCI

Dziś odpowiadam na to najbardziej podstawowe pytanie. Wracam do dzieciństwa i młodości, z których, jak wiele innych osób, wyszłam mocno poobijana psychicznie. Tak mocno, że ból, ten jak najbardziej fizyczny, bo ciało zawsze zapisuje każdą traumę i stres, towarzyszył mi przez kilkanaście lat. Aż trafiłam na kogoś, kto pokazał mi kilka asan… I poszło!

Kilka dni temu podzieliłam się w mediach społecznościowych swoją codzienną praktyką jogi, która niemal każdego ranka trwa około 2 godzin. Od razu padło pytanie, które słyszy chyba każda osoba nauczająca jogi i praktukująca regularnie. „Kto ma na to czas?”. Postanowiłam odpowiedzieć Państwu na to pytanie w krótkim filmiku. 

Kiedy człowiek jest w terapii albo w jakiejś w miarę ustabilizowanej praktyce duchowej, albo (najlepiej) w obu na raz, jednym z największych wyzwań są reakcje otoczenia na zachodzące w nas zmiany. Przychodzi bowiem taki moment, w którym przestajemy już pilnować dyskrecji tego procesu, opuszczamy „jaskinię”, porzucając w niej starą, zbyt ciasną wylinkę, i wypełzamy na światło dnia.

Obserwuję sprawę Krzysztofa Sadowskiego bardzo wnikliwie. Czytam teksty Mariusza Zielke i wszystkie komentarze. Nie zabierałam do tej pory głosu, ponieważ muszę uważać na siebie po tym co przeszłam w maju i czerwcu, kiedy to w felietonie „Czym się różni pedofil świecki od duchownego” wróciłam do własnych przeżyć z dzieciństwa.

każda z nas ma prawo popełniać błędy, źle ocenić sytuację, dać się ponieść pożądaniu i potem tego żałować (albo nie!), po czasie się połapać, że zostało się wykorzystaną, postąpić bez sensu lub kierując się niefajnymi motywami, a potem tego żałować (albo nie). KAŻDA. Jesteśmy istotami ludzkimi, a nie Maryjkami niepokalanymi. WSZYSTKIE.

Dojrzewanie i dorastanie, jako szczególnie wrażliwy okres w życiu osoby ludzkiej, zwłaszcza w dobie dostępności do patologicznych treści w internecie, powinno być traktowane w dojrzałym społeczeństwie ze szczególną troską.

Patriarchat wykrzywia gębę i straszy, hejtuje, obraża. Robi to, ponieważ się boi. I słusznie!
Dajesz, Inga! Dajesz, kochana!

Tak wiele osób zadało sobie ostatnio trud, by negatywnie wypowiedzieć się w piśmie i mowie na temat mojej skromnej osoby, że poczułam się w obowiązku podzielić się odbiorem tych kolektywnych wysiłków. W końcu nikt nie chce „gadać do obrazu”.