AKTUALNOŚCI

Na moich warsztatach dużo mówimy o zaopiekowaniu się malutką dziewczynką w sobie. Przytulamy ją, bierzemy za rękę. 
Jednak teraz, w tym wyjątkowo trudnym czasie, powołując do życia „wewnętrzną matkę” dla siebie, możemy ze zdziwieniem skonstatować, że jest to matka bardzo młoda! Wcale nie taka pewna siebie w roli opiekunki wewnętrznego dziecka, przerażona tym, co się dzieje. Zagubiona.

Wkurzyłam się maksymalnie. Na Was kobiety. Na część z Was.
Bowiem w związku z durną reklamą, w której znane babki bawią się z publicznością w żarciki pod hasłem „Miejsce kobiety jest w kuchni”, i w związku z tekstami nt. filmu i książki „365 dni” mam u siebie na FB kolejne dyskusje, w których jak niepodległości bronicie pogardy i krzywdy WAM WYRZĄDZANEJ.

Obrońcom sprawy Romana Polańskiego, którzy jednocześnie zapalczywie atakują bezkarność księży pedofilów, pragnę przypomnieć, że ten Wasz ukochany teatr, ten tak dla Was istotny film wywodzą się z misteriów sakralnych.

Gratulacje, Marek Sekielski i Tomasz Sekielski! Zostaliście uznani za jednych z najbardziej wpływowych ludzi świata!

Poczytałam sobie dyskusję o Polańskim w polskim necie. Chyba muszę zrobić przerwę od zaglądania tam, bo nie dźwigam.

Pożegnałam dziś z żalem kilka osób, w tym KOBIET, z grona moich znajomych. Nie tylko na FB, bo są to ludzie, których znam osobiście. Jest mi smutno.

Taka rozkmina posturodzinowa: na zdjęciu po prawej mam 32 lata, mieszkam w Paryżu w zjawiskowej willi z mężem sławnym reżyserem, pracuję w radiu France Culture jako reporterka i ... mam depresję.

Kiedy człowiek jest w terapii albo w jakiejś w miarę ustabilizowanej praktyce duchowej, albo (najlepiej) w obu na raz, jednym z największych wyzwań są reakcje otoczenia na zachodzące w nas zmiany. Przychodzi bowiem taki moment, w którym przestajemy już pilnować dyskrecji tego procesu, opuszczamy „jaskinię”, porzucając w niej starą, zbyt ciasną wylinkę, i wypełzamy na światło dnia.