AKTUALNOŚCI

Przeczytałam mnóstwo wpisów z okazji wczorajszego Światowego Dnia Książki. Widziałam te regały (też takie kiedyś miałam), te subtelne deklaracje wyższości moralnej czytających nad nieczytającymi.

Szła krokiem niepewnym i chwiejnym jak zwierzę zmęczone co krwawi, ze wzrokiem lękliwym i gniewnym, tam Paryż, a ona w Warszawie...

Tak się musiało stać. Zataczający coraz większe kręgi callout na psychopatyczne praktyki pedagogów i pedagożek w szkołach teatralnych właśnie opuszcza bańkę środowiska artystycznego i rozlewa się szeroko na inne branże.

Czcigodni przedstawiciele i szanowne reprezentantki starszego pokolenia ludzi teatru i filmu! Wy, którzy rzuciliście się do obrony przemocowych zachowań Waszych kumpli i koleżanek wobec młodych osób na uczelniach artystycznych! 

Na jaw wychodzi gigantyczny, systemowy, wikłający ludzi w pełną przemocy zależność, obraz nadużyć wobec studentów i studentek w polskich szkołach artystycznych i instytucjach kultury.

Jak to się robi w polskim patriarchacie. Po wstrząsającym liście młodej aktorki Anny Paligi, obnażającym patologię w Szkole Filmowej w Łodzi, i artykule GW pt. „"Rektor nazywał mnie pier... szmatą, kur...". Oskarżenia o przemoc w Szkole Filmowej w Łodzi”

Dziś w kąciku wesołej mastektomii opowiem kilka słów o sobie. A dokładnie o tym, jak się czuję w 12. dniu po operacji – u mnie była to obustronna mastektomia + rekonstrukcja.

Wahałam się, czy o tym pisać. Jednak pomyślałam, że jeśli choć jedna/jeden z Was weźmie to sobie do serca, to warto. Za mną podwójna profilaktyczna mastektomia.